आदित्य लिम्बु
किन किन आज मलाई,मरुँ जस्तो भाछ ।
यो संसार छोडि अन्तै, सरुँ जस्तो भाछ ।।
एक्लो यात्रा कसरी काटुँ,बिछोड मा अब ।
भगवान को शरण मा ,परुँ जस्तो भाछ ।।
रुँदा रुदै सुकिसक्यो ,आँखा को आँसु पनि ।
सम्झी ल्याउँदा आत्महत्या ,गरुँ जस्तो भाछ ।।
छिया छिया भै फाट्यो ,दुखेको यो मन पनि ।
बिश घोलेर मुटु भित्र ,..भरुँ जस्तो भाछ ।।
एक्लो लाग्छ सबैको माझ, उनी साथ नहुँदा ।
छोडि आज सात समुन्द्र , तरुँ जस्तो भाछ ।।
No comments:
Post a Comment